Cruise-non-control

Deze was nog niet gepubliceerd.
Vrijdag 18 juli 2014

Ik ben nooit echt fan van de cruise-control geweest.
Je wordt eerder gereden dan dat je zelf rijdt.
Je wordt opgeschept door je stoel aan een snelheid en moet dan maar een race rijden zoals in een computerspelletje.

Overwegend doe ik korte afstanden en daarvoor is de cruise control ongeschikt.

Als we dan op vakantie gaan, waag ik me er toch soms aan. Een continu snelheid is dan wel handig. 

Ik maak er soms een spel van, vertragen en versnellen zonder aan de pedalen te komen, enkel de knopjes te bedienen.

Eens op cruise control, erger ik me als ik moet die moet onderbreken, voor iemand die ineens nog vlak voor mijn neus wil voorbijsteken, aan mensen die duidelijk niet met een cruise control rijden en dan weer versnellen en vertragen. Of een mensen die pinkeren en die niet afzetten, of een een camion die een collega voorbij wil die net 2km/u sneller rijdt en daardoor de hele snelweg blokkeert.

Als je het nog niet doorhad, ik zit al 1550 km lang in de auto, nog 339km te gaan...

Sam

Ik hou van verjaren, verjaardagen, feesten, kadootjes en taart eten...

Maar als onze kinderen verjaren, daar word ik altijd een beetje weemoedig van.
Uiteraard vieren we uitgebreid feest, maar de avond voor de verjaardag, pink ik toch altijd wel een traantje weg en val ik wat moeilijker in slaap. Joris weet dan al wat er gaat komen: 'Schat, ze wordt al 8!'

12 juli is van Sam.

Sam die al echt groot is. Sam die zelf haar kleren kiest, Sam die al 3 gaatjes in haar oren heeft, Sam die nu al super cool is.










Sam die super voor de kleintjes zorgt, Sam die 's morgens Lowie alvast een yoghurtje geeft en eerst hem een slab aandoet, Sam die kusjes op pijntjes geeft. Sam die mee met de olifanten speelt.









Maar gelukkig ook Sam die zeker nog ballonnen wilt, Sam die heel graag Spaanse kleren en schoentjes wil, en die dan onmiddellijk wil aandoen, Sam die graag op schoot komt gekropen en 's morgens ook nog wel eens bij ons in bed,

En ik... ik blijf ik. 

Ik die ook al wordt Sam 8, even enthousiast mee "Happy Birthday" zingt.

Het mysterie van het briefje van 50€

De Spaanse crisis is hier duidelijk merkbaar. Op een hele andere manier als bij ons.
Als je betaalt met een briefje van 50€ bekijken ze je hier alsof je 500€ geeft.

'50 euro's ?' Vraagt de kassierster. Ik knik en haal verontschuldigende mijn schouders op en doe teken dat ik niets anders heb. Ik haalde die ook maar net af aan de bankautomaten achter de hoek.

Het briefje wordt langs alle kanten op echtheid gecontroleerd, er wordt eens naar de collega-kassierster mee gewapperd van 'kijk eens wat ik hier vast heb'. Na het wisselgeld ontvangen te hebben, snel ik met rode kaken de winkel uit.

Dit gebeurde in de hyper Carrefour, geloof me het kan nog erger.

Ik probeer sinds dit voorval de briefjes van 50€ te vermijden maar als je weer moet afhalen en je krijgt weer enkel briefjes van 50 dan heb je weeral prijs.

Ik de lokale supermarkt ging ik een paar dingen kopen en je kan al raden, gaf ik nu al op voorhand verontschuldigend een biljet van 50€.

De kassierster schrok zich een hoedje, nam haar micro en riep: dames en heren, appelen en peren, boeren en boerinnen, wat moeten we hier mee beginnen...
Ik heb niet genoeg geld in mijn kassa om terug te geven (ik geef toe, ik heb het vrij vertaald).
Komen daar 2 collega's aangelopen, bekijken het briefje, controleren het op echtheid, knikken verbaasd als het ok is, verdwijnen naar achter en komen 10 min later eindelijk terug met mijn wisselgeld.
Ik zal toch eens moeten uitdokteren hoe ik zelf het soort biljetten kan kiezen als ik geld afhaal.

Rio Chicamo

Wij, trouwe kampeerders in hart en nieren hebben het dit jaar eens anders aangepakt.
We logeren in een Spaans huis, en al ik eerlijk ben, het bevalt me wel.

Kamperen is en blijft charmant maar 's morgens uit bed stappen in plaats van uit bed kruipen is op vakantie ook wel eens fijn.




We zitten hier natuurlijk niet alleen maar te niksen.
Gisteren stond er een wandeling op het programma.

De wekker stond om 7u want op de middag is het echt té heet, doel was voor de siësta terug.

In het eindeloos droge en dorre landschap vonden we een verrassend groene oase.
De tocht was een echt avontuur, het was geen probleem om de kinderen door de groene kloof te loodsen.

We starten in een weide vol bamboe waar alle kinderen meteen een wandelstok kozen. Groot en klein starten met volle moed aan onze trip.

De weg begon als een breed wandelpad langs bamboe en palmbomen, het pad versmalde en versmalde en via dicht struikgewas kwamen we tot de rivier.

Na verschillende keren de rivier te moeten oversteken via stapstenen, liepen we na een tijdje met onze voeten door het  frisse water.

Een 6 kilometer lage tocht door een verfrissend groene kloof bracht ons via grotwoningen tot bij de auto, iets later als we dachten, want stappen met kinderen duurt altijd iets langer.

De beelden spreken voor zich.

Dos cervezas por favor

Het is al van in de winter geboekt en we kijken er al maanden naar uit.
De laatste weken is er druk over gecommuniceerd en eindelijk is het zover.

We hebben de verouderde website meerdere malen bezocht en dankzij Google translate kennen het huis en de streek al uit onze broekzak.

We hebben er al over gehoord, gepraat, gemijmerd, gedroomd en zelfs nachtmerries over gehad, ons zomerhuis in Spanje. Casa Ti juana daar zijn we de volgende 2 weken te vinden.

Binnen enkele uren hebben we afgesproken met een Spanjaard die ons naar het huis zal brengen, en uiteraard enkel Spaans spreekt terwijl wij enkel 2 pintjes kunnen bestellen in de plaatselijke taal.

Nvdr: het mopje pikte ik van m'n zuster.

Good monday morning!

Maandagochtend...
meestal niet meteen een dag om naar uit te kijken.
Fijn weekend achter de rug en weer terug naar de wekelijkse sleur.
Terug naar school, terug gaan werken, terug haasten, terug iedereen zijn eigen weg een beetje.
Maandag is afscheid nemen en daar nog niet helemaal klaar voor zijn. Maandag is weifelend aan een nieuwe week beginnen.

Vanmorgen kreeg ik een warm gevoel tijdens de wandeling naar school.
Zo'n moment dat ik dacht, dit zou ik willen vastleggen door gewoon even met mijn ogen te knipperen.
Zo'n trukje lukt me nog niet niet, maar ik had mijn iPhone bij me.

Dit beeld verbeeldt of verwoordt hoe vanmorgen het plaatje klopte.
En niet alles staat op de foto.

We wandelden vanmorgen naar school. De zon verwelkomde ons, nodigde ons uit om op deze maandag er in te vliegen vol nieuwe energie.

Bas en Sam huppelden voorop, Vic en ik liepen hand in hand.
We praten samen over leuke dingen, er was vanmorgen geen stress, geen gehaast, gewoon een mama die rustig met de kids naar school wandelde.
Zo'n happy maandag-mama zou ik elke dag wel willen zijn...

Gelukkig zijn is, op een jachtige ochtend toch het gevoel hebben van alle tijd van de wereld te hebben en ook anderen dat gevoel kunnen meegeven.

Over kampioenen, lieverdjes, prinsen en prinsessen

"Mama? Vanaf nu moet je mij lieverdje noemen!" zei Bas.
"Altijd dan? Lieverdje" zei ik.
"Nee, want als ik iets heel snel doe ben ik kampioen"
"Ok, kampioen"
"nu deed ik niks snel, hè mammie" Bas draaide met zijn ogen.
"Sorry, lieverdje... en ben ik nu mammie?"
"Of ik wil ook mamsie, mams zeggen als je dat leuker vind" zei het met een schattig snuitje.
"Voor mij is het gelijk ... ah ja lieverdje"
"Soms ben ik ook bassewas hè" en hij keek bedenkelijk.
"Ja, als je moet voordoen hè, lieverdje."

De uren gingen voorbij, bedtijd kwam eraan.
"Slaaplekker lieverdje" en ik gaf hem 2 kussen en knuffels volgens de traditie.
"Mama, jij zegt altijd slaaplekker prins!" zei Bas verontwaardigd.
"Ja, dat is waar, maar ik moest toch lieverdje zeggen..."
"Jaja maar 's avond blijf ik prins"
"Ok... droomzacht, slaaplekker prins!"
...

Ik was de kamer nog niet helemaal uit en toen klonk het:
"Slaaplekker, prinses!"

Liefjes-dag!

Valentijn is bij ons een dag zoals een andere, of laten we het anders zeggen, bij ons is het elke dag Valentijn ;-)
Het was een drukke dag geweest, ik moest om half 5 met de jongens bij de kapper zijn, en echt veel zin om te koken had ik niet.

Last-minute beslist, we gingen eten mét de kids op Valentijn!
En het werd een super-gezellige Valentijn!

Il Cardinale - Mechelen - Een aanrader!!

Het nieuw is eraf, maar ik weet nu al dat we dikke maatjes gaan worden

Het is ondertussen een jaar of drie geleden dat ik loop.
De eerste maanden was zuchten, puffen, vandaag-toch-maar-liever-niet en vooral afzien.
Maar ondertussen ben ik verslaafd. Wanneer de ommekeer is gekomen, is me volledig ontgaan.
Vorig jaar kriebelde het al, maar kwam iedereen met heel wat vooroordelen: zo'n massa-loop dat is toch gewoon cliché, daar ga jij toch niet aan mee doen, als je dat wil doen, loop het toch gewoon zelf,... en ja ik liet mijn ideetje maar varen.

Maar dit jaar ergens in november, wist ik het zeker, dit jaar zou het er toch van komen.
En ja de aanhouder wint, we zijn al met een hele ploeg. Het trainingschema staat op mijn iPhone en Evy moedigt me op de juiste momenten aan.

Alleen één probleem, die schoenen van mij... ik kocht ze nochtans in een zogezegde gespecialiseerde loopwinkel, maar toch. De slaapvoeten bleven en de blaren kwamen en gingen.

Vandaag trok ik naar runnerslab in Zwijndrecht en ik was serieus onder de indruk, wat een deskundig advies.

Wie vandaag toevalling bij me binnenkwam, trof me nogal in een gekke outfit. Loopschoenen onder mijn gewone kleren. Instappen had men mij aangeraden en niet inlopen.
Zo gezegd zo gedaan, na enkele uren zag ik het zitten. Ik vloog van Boortmeerbeek, via Hever en de Dijle, een toch van bijna 8 km die ik aflegde aan een gemiddelde snelheid van jawel 10,2 km/u met mijn nieuwe loopschoenen.
De eerste 2 km kon ik ze nog proper houden, maar het springen over plassen hield ik niet lang vol.

Het nieuw was er snel af

Maar ze zaten als gegoten.









Ik moet het bekennen... ik ben een mee-loper...
Ik doe mee aan de 10 miles in Antwerpen op 27 april mét Evy, mijn nieuwe new balance schoenen, en niet te vergeten met Joris, Hanneke, Bob en Frank.

Ik zoek nog wat supporters, want ik denk niet aan opgeven, maar ik zal de aanmoedigingen verdomd nodig hebben.