Lopen op wolkjes

Vandaag deed Vic voor het eerst mee aan de scholenveldloop. Ik zou komen kijken.
De nacht ervoor werd Sam ziek. Ik vertelde Vic dat ik misschien toch niet kon komen.
De teleurstelling droop van zijn gezicht. Mama zijn kan soms zo verscheurend zijn. Een doodziek kind én één die mee doet met een echte wedstrijd...
Dus zieke Sam met kotsbakje op mijn arm mee naar de loopwedstrijd.
Meter Hanneke kon ook komen.
Vic stapte op zijn Vic's naar de start. Tot hij ons zag... hij begon te glunderen!!
En plots ging alles veel sneller én met opgeheven hoofd.
Mijne grootste liep zijn eerste loopwedstrijd op wolkjes!
En ik pinkte een traantje weg...

Verliefd zijn is... graag naast elkaar willen zitten

Een kreetje van boven: "Mamaaa, ik voel me niet zo lekker!"
Het is Sam dat zich niet zo lekker voelt, haar buikje doet pijn.
Ik: "Zal ik even bij jou komen liggen?"
Sam: "Ja mama, lekker gezellig"
Sam begint spontaan te vertellen over haar voorbij dagen in haar klasje.
"Stoute kindjes, moeten soms in de hoek, hé mama. Ik ben nog nooit in de hoek gemoeten, flink hé mama"
Ik: "Ja hoor schat, wie moet er dan wel in de hoek?"
Sam: "Dat stout kindje vaak en dat stout kindje minder vaak. Soms wordt er ook te veel gebabbeld, dat moet het babbelaartje 5 minuutjes, stilletjes zijn, en soms wij allemaa, dan kunnen we minder spelenl"
Ik: "Vind je dat niet erg dan?"
Sam denkt even na: "Nee hoor, ik kan thuis ook nog spelen"
Sam: "Mama, sommige kindjes zijn ook verliefd!
Ik: "Echt, wie?"
Sam: "Verliefde kindjes hé"
Ik: "Hoe weet je dat?"
Sam: "Ik zie dat!"
Ik: "Echt?"
Sam: "Ja, want verliefd zijn is... graag naast elkaar willen zitten!"
Ik lach, stop haar onder en geef haar een dikke knuffel.
Sam: "Mama, later ga ik met jou trouwen!"



Ik smelt bij het naar beneden gaan.
Ik zit net neer... "Mamaaaa! Ik moet overgeven"

En toen besliste Bas dat hij 's middags niet meer wilde slapen ...

Ik ben als mama altijd grote fan geweest van de middagdutjes!

En dan vooral voor mij persoonlijk. Niet dat ik zelf middagdutjes doe, al heb ik daar vaak wel zin in en misschien ook nood aan. Nee, zo'n dutje is even een rustig moment in het middag van de gezellig drukke dag.

Ik plan altijd allerlei dingen die ik tijdens het middagdutje van Bas ging doen:wat tijd hebben voor de grotere kids, keuken opruimen, wat was opplooien, wat rommelen...

Maar meestal geraakt het lijstje nog niet tot in de helft afgewerkt. Het begint meestal met een zucht moment, even neerploffen in de zetel, een boekje lezen, wat surfen en voor ik het weet, hoor ik van boven: "mama".

Dit weekend kwamen we helemaal niet aan dutje. Normaal vraag ik na het middageten aan Bas: "gaan we lekker slapen?" "Ja mama, lekker lape" Maar vandaag was het antwoord: "NEE" en het bleef nee. Toch even geprobeerd, maar toch moeten opgeven. "Bak nie lape" "Bak nie moe" "Bak pele neden"  Tja, niks zo vervelend als moeten slapen als je echt niet wil.

Als hij daardoor 's nachts doorslaapt, dan schaffen we de middagdutjes maar af!

maar dat laatste was niet het geval...

Kleine kindjes worden groot, en baby's zijn geen baby's meer. 

Een nieuwe periode breekt aan, hopelijk met lange nachten!

Hielprik in een caravan

Dit weekend werd ik opgebeld door een collega uit Antwerpen. Een zigeunergezin moest hun standplaats verlaten en had een nieuwe standplaats gevonden in mijn dorp. Kon ik hen verder opvolgen? Er was een 5de kindje geboren en de mama was de dag van de bevalling al naar huis gegaan.
Geen enkel probleem, een afspraak gemaakt...
Gisteren moest er de hielprik gebeuren. De hielprik gebeurt sinds een aantal jaren in het handje, maar de naam voor de volksmond bleef wel hetzelfde.
Het werd mijn vreselijkste "hielprik" ooit. 6 toeschouwers: de mama en 5 andere kinderen, broertjes en zusjes...
Eerst moest ik de baby wegen. Ik weeg met een hangweegschaal. Ik legde de baby in mijn doek en onmiddellijk begonnen de 2 jongste kinderen te huilen. Vermoedelijk dachten ze dat ik de baby over mijn schouder zou gooien met doek en al en hem mee zou nemen naar huis....
Maar het ergste moest nog komen, de prik, van zodra ik mijn naaldje boven haalde nog meer geween, de mama riep hen iets onverstaanbaar toe. Ik denk: "zwijg maar snel of je krijgt ook een prik" Waarop het gehuil over ging in geschreeuw. Echt waar stress allom én ik moest nog prikken...
Vandaag kwam ik terug en van zodra ik mijn auto parkeerde hoorde ik al huilende kinderen.
Gelukkig was er vandaag bij andere mensen nog een "hielprik". Die verliep in alle rust, zelfs de baby gaf geen kik!