Het begint al bij het gaan slapen. Na het gebruikelijk verhaaltje, liedje, kusje en twee knuffels wil hij meer: "liefe mama, ikke bij jouw slape hè"
"Maar nee, lieve schat, slaap jij maar lekker in je eigen bedje, mama moet nog wat opruimen."
"Ik sal wel helpe, dan kunnen we daarna in jouw bed slapen."
Na nog eens drinken, een hele reeks kussen en knuffel lukt het dan toch.
' s Nachts wordt het arme ventje regelmatig wakker, slaat verwilderd zijn armpjes om me heen en ik mag niet meer weg gaan.
Soms kruipt hij zelf zijn bedje uit, trippelt door de gang, kruipt mee in bed en zegt: "Hallo, Hallo, hier ben ik, schuif is wat op, ik wil erbij!"
De eerste nachten is dat gezellig en schattig, maar dan slaat de vermoedheid al gauw toe, want ons wroetertje ligt ook geen seconde stil en veel slapen hoort er niet meer bij.
Sinds gisteren zijn we gestort met stickertjes plakken. Als Bas flink geslapen heeft in zijn eigen bedje, mag hij 's morgens een sticker plakken.
Daarnet kwam hij in zijn kamer, "Oh ikke flink sslapen, dan mag ik morgen plakker stickeren"
Met het nu neer te typen voel ik me zo'n strenge mama...
Ik mis die kleine woelrat nu al...
