Strijkplank

Maandagvoormiddag 24 december, ik was aan het werk en Joris was thuis bij de kinderen.
Hij was aan het werk in de garage. Bas was aan het helpen.
De trip trap werd in een nieuw kleedje gestoken.
Om handig te kunnen schilderen zette Joris de trip trap op zijn work mate.
Bas zei:
'Papa, je dat nu jouw strijkplank?'

Kattebelletje

Toen we vanmorgen wakker werden lag er een kattebelletje op tafel.
Een primeur van onze Vic.

Memo is een modern woord dat is overgenomen uit het Engels. Het "oude" woord voor memo is kattebel of kattebelletje. Dit woord komt van het Italiaanse scartabello of cartabello (boekjeof register) en wordt vooral nog in Vlaanderen vaak 

Zo van die winterse woensdagnamiddagen

Normaal gezien ben ik op woensdagnamiddag vrij.
Vrij voor de kinderen, maar ook vrij om wat huishoudelijk werk in te halen wat niet altijd lukt.
Woensdagnamiddag is ook tijd voor bezoek.
Bezoek van vriendjes  voor de kinderen, ons mama dat eens langskomt en nu mijn zus die in bevallingsverlof is.

Ik hou van drukte in huis.
Ik hou ervan maar ik doe ook wel graag nog wat voort.
Je hebt bezoek waar je mee in de zetel zit en praat, maar je hebt bezoek waar je leuk bezig bent in huis.
Vanmiddag was weer gezellig.
Zussie is de kids van school gaan halen als ik de laatste consultatie bezig was.
Samen gezellig eten, met de kinderen spelen, wat knutselen en heel veel tetteren.
En ondertussen wat opruimen, eten maken.
En alles is gezelliger als je gezelschap hebt.
Kijk even mee naar de rijk gevulde namiddag!

theelichtjes knutselen

ook Hanneke stond te springen om mee te doen

vrouwen zijn toch echt expert in multitasken!

Lang leve borstvoeding!

bijna af!

het eindresultaat

het einde van een geslaagde dag. Koken met  en lieve schat in de draagdoek

Heerlijk nog is zo'n kleintje dicht bij mij

Lang leve de draagdoek, weer een voorbeeld van multitasken

Andersomdag

Bas is gek op boekjes lezen!
Maar sinds gisteren leest Bas ook mij voor!

Compliment?!

Sinds twee maanden heb ik weer een beugel.
Een van mijn onderste snijtanden was 'uit de rij' gekropen.
Ik maakte dan maar een afspraak bij de orthodontist.
Daar stelden ze een losse beugel voor en na enkele maanden zou ik er vanaf zijn.
Zo gezegd zo gedaan.
Na een afdruk van mijn tanden waarbij precies je hele gebit mee loskomt had ik enkele dagen later De Beugel.
Na een maand moest ik terugkomen.
Bij zo'n orthodontiepraktijk komen overwegend jonge mensen.
Als het mijn beurt is roepen ze gewoon Elke en niet mevr. Notebaert.
Fijn uiteraard.
Maar toen ik terug bij de receptie kwam om een nieuwe afspraak te maken, vroeg de dame in kwestie op het einde:
"Heb je ook een briefje voor school nodig?"
"Excuseer!" zei ik.
"Heb je en briefje nodig voor de afwezigheid tijdens de les?"
"Euh... Ik vermoed van niet... Ik werk al 11 jaar!"

Toen keek ze even op van haar computerschermen en werd een beetje rood.

En er kwam een eind aan de sintersante dagen...

De komst van De Sint zorgden ten huize Verhoeven voor heel wat sintersante vragen...

Het begon met de intrede van de heilige man in Antwerpen.
Een heel fijn moment, ikzelf ben weer even kind als het met een weloverwogen spanning gaat tot de boodschap van het jaar:
 

" Er zijn dit jaar geen stoute kinderen!"
Ik krijg nog steeds een krop in mijn keel en tranen in mijn ogen als ik de sint die zin hoor uitspreken.

Vanaf dan wordt er elke dag over de sint gesproken.
Vragen allerhande worden op me afgevuurd:
Mama hoe kan de sint eigenlijk weten wat wij doen?
Mama als de sint alles ziet, ziet die ons dan ook in ons blootje? "Nee schatje, de sint ziet alles maar mag niet piepeloeren hoor!"
Mama hoe komt eigenlijk dat de sint nooit doodgaat?
"De sint is een heilig man, een heilig man heeft heel veel goede dingen gedaan! Als je zo veel goed doet dat je het niet meer kan tellen wordt je daarvoor beloond, en ga je nooit meer dood."

Deze vraag moest even doordringen, dus bijgevolg was het even stil.
Ik begon aan mijn eten.
Een uurtje laten kwam Sam in de keuken.

"Mama, hoe kan ik een heilige vrouw worden?"

Plakker stickeren

Ons Basje slaapt dat laatste weken niet al te best, eerlijk gezegd hij hangt het nogal uit ' s nachts...
Het begint al bij het gaan slapen. Na het gebruikelijk verhaaltje, liedje, kusje en twee knuffels wil hij meer: "liefe mama, ikke bij jouw slape hè"

"Maar nee, lieve schat, slaap jij maar lekker in je eigen bedje, mama moet nog wat opruimen."
"Ik sal wel helpe, dan kunnen we daarna in jouw bed slapen."

Na nog eens drinken, een hele reeks kussen en knuffel lukt het dan toch.
' s Nachts wordt het arme ventje regelmatig wakker, slaat verwilderd zijn armpjes om me heen en ik mag niet meer weg gaan.
Soms kruipt hij zelf zijn bedje uit, trippelt door de gang, kruipt mee in bed en zegt: "Hallo, Hallo, hier ben ik, schuif is wat op, ik wil erbij!"

De eerste nachten is dat gezellig en schattig, maar dan slaat de vermoedheid al gauw toe, want ons wroetertje ligt ook geen seconde stil en veel slapen hoort er niet meer bij.

Sinds gisteren zijn we gestort met stickertjes plakken. Als Bas flink geslapen heeft in zijn eigen bedje, mag hij 's morgens een sticker plakken.

Daarnet kwam hij in zijn kamer, "Oh ikke flink sslapen, dan mag ik morgen plakker stickeren"

Met het nu neer te typen voel ik me zo'n strenge mama...
Ik mis die kleine woelrat nu al...

Arbeidsvreugde van een Italiaanse poetsman

Of noemen we het perfecte elegantie?

Of  klasseren we dit bij campingkunst?

Of is die poetsman een tikkeltje autistisch.

Het is een klein detail, iets dat niet iedereen zal opmerken, maar het doet mij glimlachen als ik de trap af loop om naar de wc te gaan.

En elke dag, rond twee uur in de namiddag is zijn kunstwerk weeral klaar ;-)

Bivouac Regondi – 2560m

Dit jaar zouden we voor het eerst een echte  bergtocht doen met de kids.

We hadden in “Verhoeven termen” gekozen voor de “Rooie Hut”

Een tiental jaren geleden stond er bovenop de betreffende berg een prachtige rode cabine, vandaar de naam. Deze is ondertussen vervangen door een iets minder origineel exemplaar. De officiële naam is Bivouac Regondi.

Onze dag zou bestaan uit een klim van 3,5u (voor volwassenen) een prachtig uitzicht en een afdaling. Een hele uitdaging! Zou het lukken met een meisje van 6, een jongen van 7, een jongen van 8 en een zware rugzak met daarin een jongen van 3. Die laatste werd gedragen door Joris. Of moeke en vake zouden boven geraken, daar twijfelden we uiteraard niet over.

Rond 10u stonden we klaar aan het vertrekpunt. De bergtocht start met een serieuze kuitenbijter. Na een half uur zag Sam het al niet meer zitten, ze werd boos, ze werd bozer en ze werd uiteindelijk ook furieus. Ze kon niet meer!

En nu, we waren nog maar net onderweg, ik wist zeker dat ze nog kon, Sam is normaal een echte volhouder.

Als kind vond ik wandelen over het algemeen maar niks, ik had zo van die vreselijke ouders  ;-) die op vakantie ook veel gingen wandelen.

Terwijl Sam aan het koppen was, besefte ik dat wij ook zo’n vreselijke ouders geworden waren, die gingen wandelen!

Ik ging verder, vake ontfermde zich even over Sam.

Een kwartiertje later was ze wat bijgedraaid en een Repelsteeltje later was ze volledig opgewarmd en huppelde ons berggeitje de bergen in.

De eerste uitdaging was overwonnen!

Dan volgde een rustige weg door een prachtige alpenwei. Ook Bas zette zijn beste beentje voor een stapte een heel stuk zelf.

We passeerden een hele kudde koeien. Cas en Vic gingen eens aan hun “luiers” trekken.

In de verte zagen we de hut al liggen, nog een serieuze klim, ging dat nog lukken, de kinderen werden moe…

We begonnen aan de laatste klim!

Al wie in de hut geraakt, mag zijn naam in Het Boek schrijven.

We waren al volop aan het nadenken was we er allemaal zouden inschrijven in dat boek. Met het boek in hun achterhoofd klommen onze kinderen dapper naar boven.

Tot plots een donderslag weerklonk, het was nog in de verte, maar in de bergen gaat alles heel snel, op 100m klimmen van de top beslisten we terug te keren…

Geen namen in het boek, ik had hier zo over gesproken, de teleurstelling was groot!

Tijdens onze afdaling passeerden er wind, regen en zelfs hagel.

Hoe snel het onweer gekomen was, zo snel was het gelukkig ook weer voorbij.

De afdaling duurde lang, de kinderen werden wat stiller, maar stapten flink verder.

Met een enorme fierheid mag ik zeggen dat wij een hoogteverschil van 900m overwonnen hebben.

En geloof me, als het weer het toeliet waren we er zeker geraakt!

Moest je iemand kennen die binnenkort naar de Bivouac Regondi gaat, wil je dan vragen om het volgende in het boek te schrijven:

29 augustus 2012

Vandaag bereikten 8 moedige klimmers de top

Louis Verhoeven

Francine Glorie

Joris Verhoeven met een Basje van 13kg op zijn rug

Elke Notebaert

Cas Marien 8 jaar, een echte steenbok

Vic Verhoeven 7 jaar, nog een steenbok

Sam Verhoeven 6 jaar, een berggeitje

Bas Verhoeven 3 jaar, een geit-berg (deels zelf gestapt, deel in de rugzak)

laatste stuk van de eerste klim

Zelf gemaakt smaakt heerlijk

Hoe zorg je ervoor dat kinderen goed eten?

Laat ze zelf mee koken.

Mijn 2 oudsten ontpoppen zich tot heuse sterrenchefs!

Dit had je moeten proeven!

Ba(b)s

Kleine jongens houden van imiteren.

En als ze een zusje hebben, willen ze ook al wel eens meisjes-dingen doen.

Als Sam haar nagels gelakt worden, wil Bas ook wel!

Voorlopig hebben we het tot 2 gelakte nagels kunnen beperken.

Op een dag kwam Bas de kamer van Sam uit, hij was verkleed... in een prinses.

Even later viel ons prins(es)je uitgeteld in slaap in de zetel!

Bad-man

Bas houdt van in bad gaan.

Op warme zomeravonden vullen we een badje buiten en als wij gezellig een wijntje drinken op ons terras gaat Bas met zijn vriendinnen in bad.

met Jaan

met Renske

zoenen... jong geleerd is oud gedaan

De familie Ooievaar!

Er was eens Meneer Ooievaar, die kwam een lief vrouwtje tegen, en met zijn eerste liefde trouwde hij. Dat lieve vrouwtje werd dus Mevrouw Ooievaar. Er volgden al snel 3 kleine ooievaartjes. Juffertje Ooievaar, zussie Ooievaar en zusje Ooievaar.

De drie kleine Ooievaartjes waren in het juiste nest terecht gekomen, geloof me echt een warm nest.
Er kwam een moment dat juffertje ooievaar haar vleugels uitsloeg, trouwde met haar eerste liefde en samen kregen ze 3 kleintjes.

Zussie Ooievaar deed net hetzelfde wat haar geleerd was, ze trouwde met haar eerste liefde en er volgde al 1 kleintje en het volgend is op komst!

Zusje Ooievaar was een beetje jonger, die bleef een beetje langer in het Ooievaarsnest. Maar er kwam een tijd dat zij ook de vleugels uitsloeg en ook  trouwde met haar eerste liefde!

De 3 zusjes Ooievaar vliegen nog heel vaak en heel graag weer eens naar hun oude vertrouwde veilige nest. Het is er ook zo gezellig! Af en toe maken ze zelfs met z'n allen een heerlijk trip!
Ze zijn ondertussen niet meer met 5 maar bijna met 13! Een gezellige bende!

nvdr: 
Bas is namen aan het leren. Bas, hoe heet jij met je achternaam? "Ferhoeve"... En papa, wie is dat?  "Joris... Ferhoeve" en mama? "Mama is Elke" En hoe nog? "Elke Ooievaar" en vake dan? "Michel... Ooievaar"!

Notebaert... Ooievaar... als je goed luistert, dan hoor je de gelijkenis ;-)

Burgerking, das beste an der Autobahn!

Bij op reis gaan, hoort meestal ook ver rijden. De heenrit dat gaat meestal nog, je kijkt uit naar al wat komen gaat.

Maar de terugrit, dat is andere koek. Alles is voorbij, je hebt  al een hele afbraak achter de rug, de kids zijn gewoon zo vrij te zijn als een volgeltje en moeten nu 1150 km lang vastgeklikt achterin de auto zitten.

Na nog geen 8 haarspeldbochten volgde de eerste: "zijn wer al", op de grens Slovenië - Italië volgde: " Ist nog ver?" en op de grens Italië - Oostenrijk kwam de vraag: "Hoe lang nog?"

Na het antwoord: "Nog méér dan 1000 km", bleef het toch enkele honderden kilometers rustiger. Stil niet.

Onze Vic heeft altijd alles gehoord en wil ook echt alles tot in detail weten. "Is dat hier de zee mama?" "Nee, dat is niet de zee", "Wat is het dan dat zo op de zee lijkt, mama?" "Dat is de Chiemsee, Vic". "Ah toch de zee!" "Nee, het is een meer" "Waarom noemen ze het dan zee, als het een meer is?" "In  het duits is meer, See Vic"  "Ah"

Dan volgde: hoeveel kilometer per uur rijden wij? En hoe snel mag je hier? Waarom rijden wij dan sneller? Hoe snel mag je in België? Waarom mag je bij ons trager rijden? Waarom rijden er zoveel auto's ons voorbij? Waarom maken camions zo'n raar geluid?

Tussenin kwam Bas even tussen:

Ik wil pipi doen, mag ik een snoepje, mag ik drinken, mag ik nog een snoepje.

En toen ... Sam: "Zijn wer al?"

"Neeee!!!" "Want ik heb veel honger, mama"

Op dat ogenblik kwam er een bord in mijn vizier:

5 km!

Even pauze...

Wel is waar een stressvolle pauze.

Als er iets is waar ik stress voor heb, is het een bestelling doorgeven in een fastfood restaurant, laat staan in het duits!

Ik probeer mij tijdens het aanschuiven al zo goed mogelijk voor te bereiden. 

3x happy king, nee! king box! De fruitsap wordt op het laatste moment toch nog een cola én krijg maar eens uitgelegd dat er geen augurken of ajuin op de hamburger mogen.

En dan stelt de vrouw achter de toog een vraag waar ik weer even met de kids moet overleggen voor ik het antwoord kan geven.

Eindelijk aan tafel, rust... eten,...

Ik wil mijn tanden zetten in een crispy chicken cheese als... "mama... ik moet kaka doen... NU!"

Een half uurtje later zijn we weer onderweg met volle maagjes, lege blaasjes en een kadootje uit de king box waar ze hopelijk de volgende uren zoet mee zijn...

Nog 765 km te gaan...

nvdr ondertussen zijn we al meer dan een week thuis! Gelukkig maar!

Mijn lieve meid werd 6 jaar!

6 jaar werd ze al!

Ze kan ondertussen in bomen klimmen, op muren klimmen, fietsen, zelf gaan douchen, giechelen met vriendinnen, tetteren als de beste en ...ik heb ze nooit zien groeien!

Voor mij blijft ze mijn lieve kleine meid!

Kamperen is de mooiste zomersport...

... waarvan je steeds weer vrolijk wordt.

onze nieuwe tent

Elk jaar tijdens de zomervakantie trekken wij erop uit met de tent.

Ik heb nooit anders geweten, Joris heeft nooit anders geweten en anders kinderen zullen het ook nooit anders weten.

Kamperen is buiten eten, buiten koken, buiten spelen, buiten zijn!

Na 5 jaar vaak nat te worden, kochten we dit jaar een nieuwe tent! Een pareltje, geloof me (ze heeft zelfs de test doorstaan, en we werden NIET nat)

De eerste nacht weer in de tent is voor de kinderen altijd  ongelooflijk spannend.

Ze waren gedoucht, tanden waren gepoetst, pyjama's waren aan, het verhaal was verteld, ze lagen met z'n drietjes gezellig dicht bij elkaar. De gebruikelijke kussen en knuffels waren gegeven en wij konden even genieten van de stilte. 

Na 5 minuten klonk een fijn, zacht stemmetje vanuit de tent.

"Mama" riep Bas

"Je bent het licht vergeten uit te doen"

kamperen is...
eendjes kijken op een boogscheut van de tent

kamperen is...
spelen aan het riviertje

kamperen is...
in bad in het afwasbakje

kamperen is...
zwemmen in de rivier

kamperen mag ook met gelakte nagels

kamperen is...
buiten koken en eten