Cruise-non-control

Deze was nog niet gepubliceerd.
Vrijdag 18 juli 2014

Ik ben nooit echt fan van de cruise-control geweest.
Je wordt eerder gereden dan dat je zelf rijdt.
Je wordt opgeschept door je stoel aan een snelheid en moet dan maar een race rijden zoals in een computerspelletje.

Overwegend doe ik korte afstanden en daarvoor is de cruise control ongeschikt.

Als we dan op vakantie gaan, waag ik me er toch soms aan. Een continu snelheid is dan wel handig. 

Ik maak er soms een spel van, vertragen en versnellen zonder aan de pedalen te komen, enkel de knopjes te bedienen.

Eens op cruise control, erger ik me als ik moet die moet onderbreken, voor iemand die ineens nog vlak voor mijn neus wil voorbijsteken, aan mensen die duidelijk niet met een cruise control rijden en dan weer versnellen en vertragen. Of een mensen die pinkeren en die niet afzetten, of een een camion die een collega voorbij wil die net 2km/u sneller rijdt en daardoor de hele snelweg blokkeert.

Als je het nog niet doorhad, ik zit al 1550 km lang in de auto, nog 339km te gaan...

Sam

Ik hou van verjaren, verjaardagen, feesten, kadootjes en taart eten...

Maar als onze kinderen verjaren, daar word ik altijd een beetje weemoedig van.
Uiteraard vieren we uitgebreid feest, maar de avond voor de verjaardag, pink ik toch altijd wel een traantje weg en val ik wat moeilijker in slaap. Joris weet dan al wat er gaat komen: 'Schat, ze wordt al 8!'

12 juli is van Sam.

Sam die al echt groot is. Sam die zelf haar kleren kiest, Sam die al 3 gaatjes in haar oren heeft, Sam die nu al super cool is.










Sam die super voor de kleintjes zorgt, Sam die 's morgens Lowie alvast een yoghurtje geeft en eerst hem een slab aandoet, Sam die kusjes op pijntjes geeft. Sam die mee met de olifanten speelt.









Maar gelukkig ook Sam die zeker nog ballonnen wilt, Sam die heel graag Spaanse kleren en schoentjes wil, en die dan onmiddellijk wil aandoen, Sam die graag op schoot komt gekropen en 's morgens ook nog wel eens bij ons in bed,

En ik... ik blijf ik. 

Ik die ook al wordt Sam 8, even enthousiast mee "Happy Birthday" zingt.

Het mysterie van het briefje van 50€

De Spaanse crisis is hier duidelijk merkbaar. Op een hele andere manier als bij ons.
Als je betaalt met een briefje van 50€ bekijken ze je hier alsof je 500€ geeft.

'50 euro's ?' Vraagt de kassierster. Ik knik en haal verontschuldigende mijn schouders op en doe teken dat ik niets anders heb. Ik haalde die ook maar net af aan de bankautomaten achter de hoek.

Het briefje wordt langs alle kanten op echtheid gecontroleerd, er wordt eens naar de collega-kassierster mee gewapperd van 'kijk eens wat ik hier vast heb'. Na het wisselgeld ontvangen te hebben, snel ik met rode kaken de winkel uit.

Dit gebeurde in de hyper Carrefour, geloof me het kan nog erger.

Ik probeer sinds dit voorval de briefjes van 50€ te vermijden maar als je weer moet afhalen en je krijgt weer enkel briefjes van 50 dan heb je weeral prijs.

Ik de lokale supermarkt ging ik een paar dingen kopen en je kan al raden, gaf ik nu al op voorhand verontschuldigend een biljet van 50€.

De kassierster schrok zich een hoedje, nam haar micro en riep: dames en heren, appelen en peren, boeren en boerinnen, wat moeten we hier mee beginnen...
Ik heb niet genoeg geld in mijn kassa om terug te geven (ik geef toe, ik heb het vrij vertaald).
Komen daar 2 collega's aangelopen, bekijken het briefje, controleren het op echtheid, knikken verbaasd als het ok is, verdwijnen naar achter en komen 10 min later eindelijk terug met mijn wisselgeld.
Ik zal toch eens moeten uitdokteren hoe ik zelf het soort biljetten kan kiezen als ik geld afhaal.

Rio Chicamo

Wij, trouwe kampeerders in hart en nieren hebben het dit jaar eens anders aangepakt.
We logeren in een Spaans huis, en al ik eerlijk ben, het bevalt me wel.

Kamperen is en blijft charmant maar 's morgens uit bed stappen in plaats van uit bed kruipen is op vakantie ook wel eens fijn.




We zitten hier natuurlijk niet alleen maar te niksen.
Gisteren stond er een wandeling op het programma.

De wekker stond om 7u want op de middag is het echt té heet, doel was voor de siësta terug.

In het eindeloos droge en dorre landschap vonden we een verrassend groene oase.
De tocht was een echt avontuur, het was geen probleem om de kinderen door de groene kloof te loodsen.

We starten in een weide vol bamboe waar alle kinderen meteen een wandelstok kozen. Groot en klein starten met volle moed aan onze trip.

De weg begon als een breed wandelpad langs bamboe en palmbomen, het pad versmalde en versmalde en via dicht struikgewas kwamen we tot de rivier.

Na verschillende keren de rivier te moeten oversteken via stapstenen, liepen we na een tijdje met onze voeten door het  frisse water.

Een 6 kilometer lage tocht door een verfrissend groene kloof bracht ons via grotwoningen tot bij de auto, iets later als we dachten, want stappen met kinderen duurt altijd iets langer.

De beelden spreken voor zich.

Dos cervezas por favor

Het is al van in de winter geboekt en we kijken er al maanden naar uit.
De laatste weken is er druk over gecommuniceerd en eindelijk is het zover.

We hebben de verouderde website meerdere malen bezocht en dankzij Google translate kennen het huis en de streek al uit onze broekzak.

We hebben er al over gehoord, gepraat, gemijmerd, gedroomd en zelfs nachtmerries over gehad, ons zomerhuis in Spanje. Casa Ti juana daar zijn we de volgende 2 weken te vinden.

Binnen enkele uren hebben we afgesproken met een Spanjaard die ons naar het huis zal brengen, en uiteraard enkel Spaans spreekt terwijl wij enkel 2 pintjes kunnen bestellen in de plaatselijke taal.

Nvdr: het mopje pikte ik van m'n zuster.